“อย่านะ!”
ซึงยุนวางจินวูลงบนเตียงสีเบจอย่างแรงจนคนตัวเล็กร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บ
จากนั้นร่างเพรียวก็ขึ้นมาคร่อมลงบนตัวของร่างเล็กทันที
จินวูน้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่ได้กับสถานการณ์ในตอนนี้
“ฮึก....ซึงยุน ฮยองขอร้อง ฮึก...เถอะนะ”
“เรื่อง?”
“เรื่องที่จะทำกับฮยองหลังจากนี้...”
“…..”
“วันนี้ฮยองเหนื่อย....อ๊า!”
จินวูกรีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อซึงยุนกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาออกมา
จนกระดุมหลุดลุ่ยออกจากกัน คนเล็กตัวน้ำตาไหลมากกว่าเดิม
แต่ซึงยุนก็ไม่ได้สนใจกับคำขอร้องของพี่ชายตัวเองเลย
มือเรียวรวบข้อมือทั้งสองข้างตรึงไว้ที่เหนือศีรษะเล็ก
ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อไปหยิบเนคไทของจินวูที่วางอยู่บนหัวเตียงมามัดที่ข้อมือเล็กไว้อย่างแน่นหนา
“มาทดสอบกันดีกว่ามั้ย?”
“หื้อ...”
“ว่าร่างกายของฮยองยังหวานเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า”
“ฮึก..อ๊า หยะ...อย่านะซึงยุน” จินวูร้องไห้ขอร้องซึงยุนทั้งน้ำตาเมื่อเห็นว่าเสื้อเชิ้ตของตัวเองถูกโยนลงไปที่ข้างเตียงแล้ว
ริมฝีปากเรียวดูดดุนลงไปที่ยอดอกที่เริ่มจะแข็งตึงขึ้นมาแล้ว
ส่วนอีกข้างก็ใช้นิ้วบีบคลึงลงอย่างบ้าคลั่ง
จินวูได้แต่กัดริมฝีปากของตัวเองไว้เพื่อไม่หลุดเสียงที่น่าอายออกมา
“ฮึก...ซึงยุนอา”
“…..”
“อย่าทำอะไรฮยองเลย ฮึก…”
“อย่าร้องไห้คิมจินวู”
ซึงยุนพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นเฉียบ
จนคนตัวเล็กได้แต่กัดริมฝีปากจนห้อเลือดเพื่อไม่ให้มีเสียงสะอื้นกับเสียงที่น่าอายหลุดออกไป
มือเรียวค่อยๆปลดหัวเข็มขัดของคนตัวเล็กช้าๆ ริมฝีปากเรียวก็เริ่มดูดดุนลงไปตามผิวกายขาวสะอาดจนขึ้นเป็นรอยแดงเป็นแห่งๆ
ถึงแม้ว่าจินวูจะกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุออกไป
แต่ดวงตากลมโตก็ยังน้ำตาไหลออกมาอยู่เรื่อยๆไม่ยอมขาดสาย
“ซะ...ซึงยุน ฮยองเจ็บ...”
จินวูพูดออกมาด้วยความเจ็บที่บริเวณข้อมือ
เนคไทที่ซึงยุนมัดข้อมือไว้มันแน่นหนาเอามากๆ
เมื่อเขาขยับไปมาที่บริเวณข้อมือเพื่อหวังว่าจะให้มันหลุดออกจากกัน
กลับกลายเป็นว่ามันเสียดสีกันจนทำให้เกิดแผลบางๆที่บริเวณข้อมือของเขา
“เก็บเสียงไว้ครางให้ผมฟังเถอะ”
“อ๊า! อย่านะ!”
ซึงยุนกระชากกางเกงขายาวสีดำให้หลุดพ้นออกไปจากขาเรียวอย่างรุนแรง
จนคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงกับสัมผัสที่บ้าคลั่งของน้องชายตัวเอง
จากนั้นมือเรียวก็ดึงชั้นในสีเข้มออกมาตามกางขายาวที่พึ่งหลุดพ้นไปจากเรียวขาขาว
เท่ากับว่าตอนนี้ร่างกายของจินวูไม่มีเสื้อผ้าชิ้นใดปกปิดแล้ว
เหลือแค่ร่างกายอันเปลือยเปล่า ตรงข้ามกับซึงยุนที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าชิ้นใดออกเลย
“ซึงยุน ฮยองขอร้องเถอะนะ”
“มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้ผมหยุดงั้นเหรอ?”
“……”
“อย่าหวัง”
“อ๊า! ฮึก...เอาออกไปนะ” นิ้วเรียวเล็กจิกลงไปที่ผ้าปูที่นอนทันทีเมื่อนิ้วเรียวยาวได้แทรกเข้ามาในช่องทางของเขา
จินวูน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิมกับความบ้าคลั่งของซึงยุนในตอนนี้
ซึงยุนแช่นิ้วไว้ในช่องทางที่ตอดรัดอยู่สักพักแล้วค่อยๆแทรกที่สองและที่สามเข้าไปตามลำดับ
จินวูดิ้นพล่านไปมากับความเจ็บที่ซึงยุนทำไว้
แต่ยิ่งจินวูดิ้นขัดขืนสัมผัสจากซึงยุนมากเท่าไหร่ แรงเสียดสีที่ข้อมือก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ยิ่งทำให้จินวูเจ็บมากกว่าเดิม
“อย่ารัดมากนักสิ แค่นิ้วเองนะ”
“ฮือ...ฮยองเจ็บ...”
“อย่าเกร็งสิ”
“อ๊า...ซึงยุน..อื้อ...” จินวูเผลอหลุดเสียงที่น่าอายออกมาเมื่อซึงยุนโน้มตัวลงมาดูดดุนที่ยอดอกสีแดงสดเพื่อจะให้คนตัวเล็กผ่อนคลายลง
นิ้วเรียวเล็กจิกลงไปที่ฝ่ามือของตัวเองอย่างแรง
ริมฝีปากอิ่มถูกกัดเพื่อไม่ให้มีเสียงสะอื้นหลุดออกไปจนสักพักเขาได้กลิ่นคาวเลือดอยู่แถวริมฝีปากของตัวเอง
เมื่อซึงยุนเริ่มมั่นใจได้ว่าช่องทางของจินวูเริ่มจะคลายตัวลงไปบ้างแล้ว
นิ้วเรียวยาวก็เริ่มขยับเข้าออกในช่องทางอ่อนนุ่มทัน
“อ๊า...อื้อ ซึงยุนอา....อื้อ..เร็วไป”
“ยังรัดเหมือนเดิมเลยนะ”
“อ๊า....อ๊า อึก..ซึงยุนอา”
“อันนี้ของจริงแล้วนะ”
ซึงยุนค่อยๆถอนนิ้วเรียวยาวออกมาจากช่องทางอ่อนนุ่มของจินวูอย่างเชื่องช้า
กดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน จากนั้นก็ยันตัวขึ้นมาปลดกระดุมกางเกงออกโดยใช้เข่าทั้งสองข้างดันจินวูให้นอนราบไปกับเตียง
ซึงยุนแค่ดึงกางเกงขายาวกับชั้นในสีเข้มลงมา ไม่ได้มีการถอดกางเกงออกมาหมด
มือเรียวจับแกนกายมารูดก่อนสองสามครั้ง
แล้วค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่พึ่งจะถอนนิ้วออกมา ช่องทางอ่อนนุ่มตอดรัดแกนกายของซึงยุนอย่างรุนแรง
จนซึงยุนไม่สามารถจะใส่เข้าไปต่อได้ มือเรียวเอื้อมมือไปแก้ปมเนคไทให้แยกออกจากกัน
ทันทีที่ปมของเนคไทถูกแก้ออกและข้อมือเล็กก็เป็นอิสระ
มือเล็กก็จิกลงไปที่แผ่นหลังของคนตรงทันที
“อ๊า...ฮึก เอามันออกไปนะ ฮะ...ฮยองเจ็บ”
“อย่าเกร็งสิจินวู”
“ฮยอง...อื้ม” ริมฝีปากเรียวก้มลงไปประกบที่ริมฝีปากอิ่ม
เพื่อให้คนตัวเล็กจะผ่อนคลายความเจ็บลงไปได้บ้าง
เมื่อช่องทางอ่อนนุ่มเริ่มจะปรับสภาพได้เข้าที่
ร่างเพรียวก็ค่อยๆดันแกนกายเข้าไปจนสุด
ลิ้นทั้งสองพัวพันกันจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียวกัน จากนั้นซึงยุนก็ขยับกายเข้าออกอย่างช้า
ผ่านไปสักพักก็เริ่มขยับเข้าออกเร็วขึ้น มือเล็กที่จิกลงไปที่แผ่นหลังก็เริ่งเพิ่มแรงจิกลงไปมากขึ้น
“อ๊ะ...ซะ..ซึงยุนอา...ระ..เร็วไป”
“อา....”
ยิ่งซึงยุนเริ่มขยับกายเร็วขึ้นเท่าไหร่
จินวูก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทันเท่านั้น
ริมฝีปากอิ่มผละออกมาจากริมฝีปากเรียว แล้วเลื่อนมาโอบรอบคอคนตรงหน้าอย่างแนบแน่น
จินวูส่งเสียงครางออกมาที่ข้างใบหูของซึงยุนอย่างแผ่วเบา
ลมร้อนๆที่เป่าพ่นลงไปที่ใบหูของร่างเพรียวกับเสียงแหบหวานที่เรียกชื่อเขาอยู่ตลอด
ยิ่งทำให้ซึงยุนเริ่มจะควบคุมสติของตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว
“ซึงยุนอา..ฮยอง อื้อ..ไม่ไหวแล้ว”
“อืม...อีกนิดนึงฮยอง”
“ฮยอง...อ๊า!”
“อ่า...”
จินวูโอบคอรอบคนตรงหน้าแน่นขึ้นแล้วครางออกมาเสียงดังเมื่อตัวเองได้ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวออกมา
ซึงยุนก็ครางเสียงต่ำออกมาเมื่อได้ปลดปล่อยเช่นกัน ริมฝีปากเรียวกดลงไปขมับเล็กที่ชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างแสนรักหนึ่งครั้ง
ใบหน้าเล็กซบลงไปที่ไหล่กว้างอย่างอ่อนแรง ดวงตากลมโตปรือตาขึ้นมาอย่างอ่อนแรง
ริมฝีปากเรียวประทับจูบลงไปริมฝีปากอิ่มอย่างอ่อนโยนอยู่สักพัก
จากนั้นคนตัวเล็กก็สลบซบลงที่ไหล่กว้างทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น